ANNE OLMAK

Küçük mucizem Doğa bugün 1,5 yaşına bastı. Dürüst olmak gerekirse, koskoca 1,5 yıl nasıl da hızlı geçti demek pek de doğru olmaz. Görünürde kısa bir zaman aralığı gibi görünse de doğum sonrası o ilk depresif zamanlar ve ardından gelen heyecan verici her gün bu zaman aralığını daha da uzattı. Şimdi ise evin içinde pıtır pıtır dolaşan bir yer cücesi görmek dünyanın en güzel duygusu olsa gerek.
Annelik aslında travmatik birşeymiş. Böylesine karşılıksız ve koşulsuz bir sevgiyi içinde taşımak bazen çok ağır geliyor insana. Ve de böylesine korkunç bir dünyaya bir çocuk doğurmuş olmak da zaman zaman gereğinden fazla sorumlu hissetiriyor. Bu sorumluluğu taşıyabilmenin tek yolu çoçuğunuzu her koşula dayanabilecek bir şekilde yetiştirmek olsa gerek. Bunu nasıl başaracağımı zaman ve de evren bana gösterecek diye ümit ediyorum. Herşey olması gerektiği gibi olacak...
Şu kısacık annelik deneyimlerimden öğrendiğim en önemli ders, mutlu annenin çocuğunun da mutlu olacağı! Mutlu olmak için ise bir neden gerekmiyor. Her an, her gün yeni bir mucize getirebiliyor hayat bize. Bunu da öğretebilmek gerek sanırım çocuklarımıza. Yoksa bu dünyada, bu kadar fazla seçenek içinde kaybolup gitmeleri çok kolay...her anın, her yeni başlangıcın, elimizdekilerin kıymetini bilerek yaşamayı öğrenmeliler.