Bugün ben

Dünkü dingin Özgür'den eser yok bugün. Agresif bir uyanış ve güne negatif başlangıç bütün günü böyle götürdü. Öğlene doğru dışarı çıkmak üzere hazırlanırken Doğa yanıma gelip şöyle dedi: "Anne rahatla biraz"
Bu çocuk yaklaşık 7 yıldır yaptığım içsel çalışmaların, kendimi arayışımın ardından, yani bütün o travmaların ardından öyle bir ders şeklinde geldi ki bana... Artık negatife girdiğim an şak diye yapıştırıyor lafları. Aylar önce "anne biraz nefes yapsana" dediğinde donmuş kalmıştım. Her defasında, "artık bir dahakine şaşırmamalıyım, farkında işte" diyorum ama yine şaşırıyorum. Daha öğrenecek, deneyimlecek çook şey var.
Bugün Doğa'nın son oyun dersi kalmıştı Gymboree'de. Serdar'la gittiler. Biraz baba-kız vakit geçirsinler, kendime de özgürlük veriyim istedim.
Kendimle kaldığım ender zamanlardan olan bu 1 saat boyunca yağmurda yürüdüm, ıslandım, kimliğimi unutmak, kaybolmak istedim bugün. Hiç konuşmamak, sözcüklerin anlamını unutmak, gülmemek, ağlamamak, öylece durmak istedim.
Vitrinlere baktım, her yer indirimde. Girdim baktım hiç ilgimi çeken birşeye rastlamadım. Bir yerde otursam kahve içsem dedim,yok. Herşey anlamsız geldi bugün.
Sonra oyun dersinin bitimine yakın gittim bizimkilerin yanına ve kuzumu görünce kimliğimi hatırladım:) "Anne ben seni çok seviyorum" dedi. Eridim.