Kriz dolu günler

Günün en eğlenceli anıydı. Masaya çıktı, salata tabağını önüne çekti ve salatanın üzerindeki bütün kırmızı biberleri tek tek yedi. Bayılıyor bu işe, her akşam salatayı birlikte yapıyoruz, ben doğruyorum o salata tabağına koyuyor. Meyve yemeyen insan kırmızı biber yiyor. Neyse ki yiyor tabii ama yine "domates de çok güzel birşey" ya da "marulun tadına bakmak ister misin" gibi belki 150. defa aynı cümleleri kurdum bıkmadan. Hani yanında yiyin sizi gördükçe alışır sever diyor ya uzmanlar yok öyle birşey. Her akşam neredeyse yanar döner meyve tabağı yapıyoruz tık yok bizimkinde. Ancak bizi besliyor elleriyle. Ya da mandalina kabuklarıyla yemek pişiriyor falan.
Haftaya 2,5 yaşında olacak fakat bugünlerde sanırım 2 yaş sendromu tavana vurdu. Herşeyimiz kriz! Evden çıkarken giyinme ve çiş yapma, yatarken yatakta zıplama, giyinme ve özellikle donsuz durmak isteme, banyoda saç yıkanmasın diye türlü pazarlıklar, dışarda sürekli bir koşma hali, kendini yere atmalar, yerlere yatmalar, dışarda girdiğimiz tuvaletlerde hele neler neler...anlatmakla, yazmakla bitmez.
Her gün çeşit çeşit krizlerle mücadele et sonra gece yatırırken "bi öpüşelim mi anneeee" diyor ve orada ip kopuyor işte. Herşey unutuluyor ve ertesi gün yepyeni krizlerle bir gün daha başlıyor. Her gün bir o kadar daha güçlü ama bir o kadar da tükenmişlik hissiyle uyanıyorsunuz. Bu da böyle garip, karmaşık bir his işte; Annelik.
Annemin operasyonu perşembe günü. Meğer ne kadar acıtıyormuş insanı annesinin hastalığı. Söz konusu kişi anne olunca başka oluyormuş bunu anladım 2 haftada. Bu da apayrı bir konu. Şu anda yazacak gücüm yok ama. Haftasondan sonra belki...