Söylenip duruyorum işte kendimce

Gymboree'den öğle saatlerinde döndük. Resim dersimiz evde de devam etti. Bazen düşünüyorum neden oraya gidiyoruz, aynılarını hatta daha güzellerini evde yapıyoruz biz. Hatta son haftalarda her gidişimizde Doğa bir çocuk tarafından itiliyor, düşürülüyor. Zavallım "bir daha vurma bana tamam mı" diyip ağlamaya başlıyor. Ne diyim şimdi ben bu çocuğa, nasıl savunacak kendini? Sakin, kırılgan benim kızım. Bir yandan üzülüyorum bir yandan da sürekli anne diye sırtıma tünemesi sinirime dokunuyor. Bir yanım diyor ki bırak çocuk evin tadını çıkarsın nasıl olsa hayat boyu gidecek okula. Ama çok seviyor dersleri, çok girişken ve kolay uyum sağlayan bir çocuk ayrıca. Zaten Aralık gibi başka bir yere göndereceğim. Daha sıcak ve yuva tarzı bir yere yarım gün, haftada 3 defa. Gymboree'nin fiyatları da aldı başını gidiyor. Akıllara zarar rakamlar söz konusu. Hani denemek amacıyla biraz da heyecan yaptık 3 aylık yazdırdık. Buna birilerinin dur demesi gerek. Birşeyleri de sorgulasak artık ya da kendimizi...Bütün dersler doluyor taşıyor nedir bu anlamakta zorluk çekiyorum.

Biri bana anlatsın biz nasıl büyümüşüz? Anneannem bizi evde nasıl oyalamış, annem babam askerdeyken hem çalışıp hem 2 çocukla ne yapmış? Şimdi neden hem çalışıp hem çocuklarımızla olamıyoruz? Neden seçenekler bu kadar keskin? Yanıtları gayet net ortada ama yine de boğuşup duruyorum işte bunlarla kendi içimde...Doğumdan sonra 4. ayda işe dönmemi bekleyen eski şirketim geliyor aklıma halen sinirleniyorum, içerliyorum zaman zaman. Kadınlık halleri işte. Saçma sapan duygusallıklar gösteriyorum halen.

Ve sonra diyorum ki, herşeyin bir sebebi var. Şu 29 aydır yaptıklarına bak. Ortaya çıkardığın sanat eserine bak. Biraz duluyor içimdeki fırtına ama başka bir yerden çıkmak için beklemeye alıyor kendini. Bir tek yazınca geçiyor, sadece yazınca...